Portfolio
In het vierde jaar van de Toneelacademie heeft Luuk de voorstelling “De Wereldverbeteraar” gemaakt samen met de vierdejaars regisseur Sander van Egmond onder de paraplu van Toneelgroep Maastricht. Het bekende stuk van Thomas Bernhard moest in een nieuw jasje gestoken worden, omdat Luuk, in tegenstelling tot “De Wereldverbeteraar” die door Thomas Bernhard beschreven is, een jongen van 22 jaar is. De lichamelijke kuren zijn verandert in mentale kuren. Het verrotte cynisme is verandert naar een jeugdige naïviteit. Er lijkt een overvloed aan keuzes, maar te weinig knopen worden doorgehakt. De twijfel slaat door en de toekomst komt dichterbij. Het is een monoloog die de tijdgeest vangt. Luuk van Gils weet een frisse en nieuwe draai te geven aan het stuk. Het is Bijzonder om te zien hoe hij zijn gedachten bloot legt op het toneel. In zijn spel wisselt hij vaak van focus tussen het publiek en zichzelf, dit geeft iets vervreemdends. De vorm die Sander en Luuk hebben gemaakt staat prominent in de voorstelling. Gedurende de hele voorstelling is er vrij weinig licht en overheerst de duisternis. De illusie wordt gecreëerd dat de ruimte niet meer ophoudt. Vaak speelt Luuk ook met tegenlicht, waardoor het gezicht of het lichaam lastiger te zien is. Desondanks deze lastige vorm weet Luuk de aandacht van de toeschouwer bij zich te houden. Concept: Luuk van Gils en Sander van Egmond. Spel: Luuk van Gils Regie: Sander van Egmond Begeleiding: Paul Slangen Producent: Toneelgroep Maastricht Tekst: Thomas Bernhard Met dank aan: Paul Slangen, Frans Hendrickx, Dionne Hendriks, Frank Mineur, Max Gruson, Koos Mekel, Max van Berlo, Marc Zwietink, Jean-Paul Caelen, Tim Scheffer, Jacqueline van Dongen, Daniël van Hauten, Toneelacademie Maastricht en Toneelgroep Maastricht.
Aan het eind van zijn derde jaar op de Toneelacademie wilde Luuk van Gils een foto expositie maken geïnspireerd door de voorstelling “Zwart / Zwart” die hij datzelfde schooljaar gemaakt heeft. Deze foto-expositie zou de donkere kant van de mensen belichten. met als hoofdvraag: Is het mogelijk om in een beeld het zwartste zwart uit je naar boven te halen? In de bewerking is dan dan ook enkel met licht gewerkt. Helaas heeft Luuk deze expositie niet af kunnen maken door de corona maatregelen. Wel is de beginfase van deze expositie te zien, omdat zijn familieleden hem graag wilden helpen. Concept: Luuk van Gils Met dank aan: Ron van Gils en Max van Gils
Rond de kerst van het derde jaar op de Toneelacademie heeft Luuk de voorstelling “Zwart / Zwart” gemaakt. Sander van Egmond heeft geholpen met de eindregie en Ghislaine van IJperen speelde een ondersteunende rol. Dit is de eerste voorstelling die Luuk zelf heeft gemaakt waarin hij ook zelf acteert op de vloer. Na deze voorstelling is de bal gaan rollen en is hij meer gaan acteren op de Toneelacademie. Hiervoor was hij voornamelijk bezig met het bouwen van immersieve theater werelden. Luuk van Gils speelde een man die kampt met zijn trauma’s. Een man gevangen in zijn eigen angsten. Een man die zonder hulp zichzelf niet meer terug zou vinden. Een man die naar een psychiater gaat. De psychiater, gespeeld door Ghislaine van IJperen, reikt de man een pil aan. De man slikt de pil in en zijn reis is begonnen… Een zoektocht naar zichzelf, of nee, Overstijgender. Een zoektocht naar zijn kern. De diepste kern binnen in jezelf. De kern waar alles zwart is. Het zwartste zwart in jezelf vinden. Het is geweldig om te zien hoe Luuk met het werk van Erik-Ward Geerlings is omgegaan. Het is een hele minimalistische voorstelling geworden waarin de taal en verbeeldingskracht leidend was. Een echte ode aan de fantasie. De man, die door Luuk gespeeld werd, staart de hele voorstelling naar een punt terwijl hij de trip beleefd. Toch blijf je als kijker erbij en wordt je helemaal zijn wereld ingezogen. Er is een goede balans tussen de focus van zijn fantasie en beweging phrases die hij maakt om weer even terug bij de realiteit te komen. Een stuk vol angst, beeld, fantasie, vragen, kleur en een reis die je niet meer vergeet. Concept: Luuk van Gils Spel: Ghislaine van IJperen en Luuk van Gils Tekst: Erik-Ward Geerlings Met dank aan: Sander van Egmond, Jean-Paul Caelen, Marc Zwietink en Sophie de Loos
WHAT’S ON YOUR MIND {What's on your Mind?} is een immersieve installatie die Luuk van Gils in de herfst van zijn derde jaar heeft gemaakt. De ruimte waar deze installatie zich bevond was onderverdeeld in 4 ruimtes. Ruimtes waarin je zintuigen op scherp werden gezet met behulp van techniek en computers. In de eerste ruimte krijg ik een koptelefoon opgezet. Hierin wordt een korte lezing gegeven over hoe een parasiet langzaam het leven van iemand kan overnemen. Hoe zij, zonder dat de “host” het doorheeft, toch zijn keuzes kan beïnvloeden. In de volgende ruimte staat een camera en een beeldscherm. Als ik knipperde kon ik mezelf, kort daarna, ook zien knipperen op het scherm. Alsof het een spiegel is met vertraging. Ik zie opeens dingen die ik normaal nooit van mezelf zie. Dingen die blijkbaar mijn computerscherm altijd wel ziet… Soms hoor ik getik in de ruimte. Dit geluid komt niet van mij, zijn er meer mensen hierbinnen? In de derde ruimte staat een beamer, gericht op de stoel waar ik op moest zitten. Het licht is fel dus ik doe mijn ogen dicht. De beamer projecteert allemaal kleine lichtstraaltjes die, soms langzaam, soms snel mijn oogleden belichten. Hoewel ik mijn ogen dicht heb zie ik licht. Mijn gedachten dwalen af en dan zie ik dat datgene wat ik achter mijn oogleden zie ook mee afdwalen. Alle vlekken achter mijn oogleden lijken te bewegen, ze krijgen kleur en vorm. Soms zie ik vuurwerk, dan weer een schim… In de vierde ruimte zie ik meteen twee microfoons hangen. Zodra ik de ruimte binnenstap hoor ik mijn voetstappen terug in de ruimte. Het is donker en ik zie bijna niks. De ruimte lijkt groot en bij alles wat ik doe hoor ik een echo. Er ligt een mobiel op mijn stoel. Ik pak deze op en open hem. Er is iets geschreven in de notities van de mobiel… Hij vraagt of ik mijn gedachten hierin wil opschrijven. Ik zie dat er al mensen voor mij zijn geweest die hun gedachten gedeeld hebben. Ik twijfel even… Denkend aan wat mij is verteld in de eerste ruimte… En ik besluit toch te gaan typen. Door de ruimte klinkt een galm. Elke letter die ik aanklik maakt een geluid die wordt versterkt door de microfoons. Dus dat was het dat ik hoorde… De laatste deur gaat open en daar staat Luuk weer, dezelfde jongen die me door alle voorgaande ruimtes heeft begeleid. Hij begeleid mij mee naar buiten en geeft de flyer van de voorstelling. Ik loop naar buiten en kijk nog even naar wat de titel was… {What's on your Mind?} Maak daar maar van: {What's in your Mind?} Concept: Luuk van Gils Spel: Luuk van Gils Met dank aan: Meike Brouwers, Peter Missotten en Jo van Laar
Op het einde van zijn tweede jaar heeft Luuk de immersieve installatie “Spoetnik - De Stroom” gemaakt onder begeleiding van Alexandra Broeder. De ingangsbron van deze installatie was Spoetnikliefde, een boek van Haruki Murakami. De installatie die Luuk hier gebouwd heeft is een ruimte waar doorheen gelopen kan worden. Het publiek mag zelf bepalen hoe ze de installatie gaan bekijken. Ze mogen zelf bepalen hoelang ze in deze wereld willen zitten en ze mogen ook van het pad af om andere wegen te onderzoeken. Mijn inspiratie vanuit Spoetnikliefde kwam voort uit de onuitputtelijke liefde voor iemand, terwijl die liefde onbeantwoord blijft. De tijd lijkt niet meer chronologisch te lopen. De wereld zelf is net bevroren. Een doolhof gevuld met klank en herinneringen aan haar. Liefde hoort te stromen, maar wat als het onbeantwoord is? Bevriest het dan? Dooit het dan weer bij elk glimps die het opvangt? Deze vragen, die Luuk heeft gesteld, vormen de funderingen van deze installatie. Een performance van: Luuk van Gils Begeleiding: Alexandra Broeder Met dank aan: Haruki Murakami, Koen Verheijden, Felicia Koops, Mirte Desmeth, Louise De Braeckeleer, Cinzia Scoglionero, Marthe Koning en Lieke van der Vegt
In het tweede jaar van de Toneelacademie heeft Luuk van Gils de foto expositie “A Moral Contrast” gemaakt. Hiervoor is hij een hele dag wezen roadtrippen door België met Mitchell Folst om verlaten panden te bezoeken. België heeft een heel ander reglement wat betreft oude gebouwen dan Nederland. In Nederland zijn er amper vervallen gebouwen die niet beheert worden. België daarentegen staat vol met vervallen plekken die het daglicht soms niet kunnen verdragen. Een experiment: Wat voor een gevoel geeft het wanneer je een voorwerp dat van nature warmte en vriendschap uitstraalt, namelijk een teddybeer, plaats in een vervallen ruimte die alleen maar duisternis en verval vertoont. In de Toneelacademie is een hele mooie stenen muur die precies dezelfde sfeer van de foto’s vangt. Hier heeft Luuk zijn expositie gehouden. Er zijn verrassende elementen naar voren gekomen in zijn onderzoek. Het werd eigenlijk al snel duidelijk dat iedereen andere associaties had bij de expositie. Ieder had een eigen verhaal gebaseerd op persoonlijke ervaringen. Zo was er iemand die zei dat ze blij was dat de teddybeer er was. Die maakt de ruimte een stuk minder luguber. Een ander zei dat de teddybeer zich juist aan de ruimte aanpast waardoor het zeer grimmig werd. Weer een ander moest had het gevoel van onderdrukking, alsof er een kind was die door de ruimtes dwaalde en alleen nog maar zijn/haar teddybeer had om voor te zorgen. Weer iemand die zag het als hoop. Hoe vervallen de ruimtes om je heen ook zijn, als je maar goed genoeg zorgt voor je naasten blijven die schoon en sterk. Daarmee houdt je elkaar overeind. Er zijn bijzondere verhalen uit deze expositie gekomen. Ergens denk Luuk dat wanneer je naar deze expositie kijkt, en wanneer je er een beeld bij vormt, dat dat beeld ook iets zegt over hoe jij in het leven staat. Zelf kan Luuk zich goed relateren aan de eenzaamheid waarin deze beer leeft. Concept: Luuk van Gils Uitvoering: Luuk van Gils en Mitchell Folst
Vlak voor de Kerst in het tweede jaar van de Toneelacademie heeft Luuk de immersieve installatie “A Key to Realism” Gemaakt. Deze installatie is gemaakt in samenwerking met Zaal 3 die hun ruimte ter beschikking had gesteld voor ons. In deze installatie staat de verbeeldingskracht van de kijker centraal. Luuk wilde kreeg vaak de vraag: “Heb ik goed begrepen dat..?” of, “Klopt het dat..?” Dit zijn vragen die helemaal niet belangrijk zijn voor Luuk. Hij vindt het veel belangrijker om te horen wat het publiek zelf ziet. Het antwoord op deze vragen is dan ook meestal: “Dat klopt helemaal.”, zelfs als kort daarna iemand zegt: “Oh, maar ik dacht juist dat het zo zat…”, dat verhaal klopt dan ook. Want het is jouw unieke ervaring en beleving en die klopt altijd! Voor deze installatie moesten twee mensen per ronde de kelder van Zaal 3 in klimmen. Er werd van tevoren een paar dingen gezegd: “Welkom, zometeen mag je naar binnen in de kelder, daar zitten twee kleine stoeltjes, als je zit doe ik het luik boven je weer dicht, vanwege het geluid en licht. U mag zelf bepalen hoelang u daar beneden zit. Mocht u weer naar boven willen, doe dan het luik omhoog, dan help ik jullie. De installatie heet “A Key to Realism.” Luuk deed het luik open en daar gingen we, een laddertje af naar beneden de kelder in. Daar stonden inderdaad twee kleine stoeltjes. Ik ging rechts zitten en zag een licht in de verte dat steeds groter en kleiner werd. Soms knipperde hij heel snel en fel, soms heel zacht en langzaam. Het licht verandert van kleur. Er was een luid geluidsfragment te horen. Geluiden van de stad. Een bijzondere ervaring, want je wil erachter komen wat je ziet. Je fantasie gaat los op het vrij cryptische beeldfragment en de vrij concrete geluidsfragmenten op de achtergrond. Een gesprek ontstaat tussen mij en de andere bezoeker die naast mij is komen zitten. We zien allebei iets anders… We zijn allebei ergens anders… Terwijl we hetzelfde zien en horen, bijzonder is dat. We besluiten weer naar boven te gaan. Daar staat Luuk op ons te wachten. Hij vraagt: “En? Wat hebben jullie gezien?” Waarop ik antwoord: “Een vuurtoren aan het strand.” Waarop de ander antwoord: “Een standbeeld dat in brand staat.” En er ontstaat opnieuw een gesprek. Installaties: Luuk van Gils Met dank aan: Wim Janssen, Jim Buskens, Laila Claessen, Princess Bangura, Finn Borath en Marthe Koning, Zaal 3 en het Nationale Theater en Toneelacademie Maastricht
In het eerste jaar van de Toneelacademie heeft Luuk van Gils de voorstelling “Welcome to my World” gemaakt. Toen Luuk te horen kreeg dat in de zomervakantie de school nog heel even open ging om werkzaamheden te verrichten, heeft hij gevraagd of dat hij daar gebruik van mocht maken om school om te toveren in een enorme immersieve wereld van zichzelf. Als bezoeker kwam ik aan op het bij de Toneelacademie en er leek eigenlijk niets veranderd te zijn. Een groepje mensen stonden al op de parkeergarage te wachten, we raakten in gesprek. Iedereen was benieuwd wat er ging gebeuren, nog nooit was de hele school als decor gebruikt voor een performance. Een man, in een fel blauw pak, met in de linker hand een box, komt het veld opgelopen. Deze man is niet de Luuk die ik ken, maar waarschijnlijk een acteur van de voorstelling. Op de box hoor je iemand die zachtjes een liedje neuriet. De man heet ons welkom en vraagt hem te volgen. We lopen met de groep het gebouw binnen. Luuk staat binnen en vraagt iedereen zijn spullen bij de balie af te leggen en vervolgens een touw vast te pakken. De eerste man in het blauw zou de gids zijn en neemt het touw van voren bij de hand en begeleid ons verder het gebouw in. Er hangen foto’s van mensen die ik niet ken door de school. Het lijkt wel of dat ze allemaal dezelfde lange jas dragen? We lopen verder de hal in en daar staat een bankje met een jongen. Het lijkt wel of hij de kleren van Luuk aan heeft? Is dat blauwe pak van de man niet ook van Luuk? Hij eet drop en er staat een bordje met: “Sit with me.” Er is nog plek op het bankje naast hem… Opeens laat de jongen voor mij het touw los en gaat naast hem op het bankje zitten. Ik blijf vasthouden en ga verder. Het neuriën van de box wordt steeds harder. Het lijkt wel of dat meer mensen aan het meezingen zijn. We lopen de kantine ruimte in, en blijven staan. Op de grond liggen nog meer kleren. Ik kijk naar buiten en zie daar een meisje. Ze drinkt het water uit een bak, klimt vervolgens door een ladder, en spuugt dan het water weer uit in een lege bak die aan de andere kant van de ladder staat. Ze blijft deze handeling herhalen en herhalen. De man begint weer met lopen en opeens hoor ik geschreeuw. Wanneer we langs de toiletten lopen hoor ik daar binnen iemand tegen een deur aan slaan en gillen. Nog steeds zijn er overal foto’s van mensen met dezelfde kleren aan… We blijven lopen totdat we uiteindelijk diezelfde twee jongens weer op hetzelfde bankje zien zitten, maar dan een eindje verderop? De hebben zich verplaatst. Die lachen allebei voluit en nu staat er niet meer “Sit with me” op het bordje, maar “Sit with us”. Hoorde die andere jongen daarbij? Wat hebben ze hem verteld om te doen? We lopen verder en gaan een lokaal binnen. We zoeken allemaal een plaats in de ruimte en zien Luuk daar staan. In precies dezelfde kleren als de anderen op de foto’s aanhadden. Ook neemt hij een houding aan op één been, net zoals op de foto’s. Hij kijkt naar de grond, maar zegt niks. *Pffft…* Een klodder tandpasta vliegt door de lucht. Luuk kijkt langzaam op met een gebroken grijns. “I’m just trying to laugh” zegt hij. “I’m just trying to love” En dan begint hij aan een verhaal. Een verhaal waarin hij vertelt dat hij zich verraden voelt. Verraden door het leven, verraden door zijn naasten, verraden door zichzelf. De deur wordt weer open gedaan en we mogen terug de ruimte in. De man loopt gehaast door de gangen. We hebben als groep moeite hem bij te houden. het gebouw lijkt veranderd te zijn. Alle mensen zijn weg. Alle foto’s zijn weg. Alle kleren en geluiden zijn weg. Het gebouw is stil, grauw, donker en koud. Concept: Luuk van Gils Spel: Luuk van Gils, Sander van Egmond, Reinout Bongers, Seppe Salomé en Luna Joosten Met dank aan: Frank Spijkerman en Peter Missotten
In het eerste jaar van de Toneelacademie heeft Luuk een foto expositie gemaakt genaamd “Knives”. Hierin is hij de straat op gegaan met een fotocamera en een rubberen mes, met de vraag of dat onbekenden hiermee zouden willen poseren. Een experiment om te zien waar iemand toe in staat zou zijn. Een experiment om te zien wat zo'n voorwerp met iemand doet. Een experiment om te zien of mensen het überhaupt zouden doen. Een experiment waarbij je je kunt afvragen of het met een rubberen mes niet nóg gevaarlijker is. Concept: Luuk van Gils Uitvoering: Luuk van Gils Met dank aan: alle vriendelijke Maastrichtenaren die wilden meedoen met dit project
In het eerste jaar van de Toneelacademie heeft Luuk van Gils de immersieve installatie “IJzer Slachtwerk” gemaakt. De opdracht was om een voorstelling te maken geïnspireerd door het stuk “Atropa” van Tom Lanoye onder begeleiding van Guus van Geffen. In deze voorstelling zou het decor/de scenografie de hoofdrol spelen. Atropa is een verhaal dat is gebaseerd op de Trojaanse oorlog. Hierin speelt onderdrukking een grote rol. Dit is dan ook het onderwerp dat Luuk heeft gekozen om verder uit te werken. Door omstandigheden heeft Luuk deze Installatie alleen moeten bouwen in tegenstelling tot de rest van de klas. Dit kwam omdat zijn partner halverwege zeer ziek werd en niet meer naar school kon komen. Luuk zag dit dan ook als een kans om zijn oeuvre van immersieve installaties uit te breiden. Hij wilde geen normale theateropstelling gebruiken, maar juist een podium creëren waar men zich vrij door de ruimte konden verplaatsen. Ook wilde hij dat het decor niet alleen de sfeer van de voorstelling uitstraalde, maar ook dat het een functie daarbuiten had. Uiteindelijk is hij tot een idee gekomen om een slachtveld te maken dat zich rondom het publiek afspeelt. Het decor bestond uit 6 kleine installaties van allemaal ijzeren voorwerpen die gekanteld zijn. Een wereld die letterlijk op zijn kop staat. Midden in het slachtveld was een keurig net wit vlak, waar juist alles rechtop stond. Al de voorwerpen in dit vlak werden gebruikt op de manier waarop de bedoelt werden. Alle voorwerpen buiten dit vlak werden gebruikt om het slachtveld te creëren. Wanneer het publiek binnen kwam zat er een dame, helemaal in het wit gekleed in het witte vlak midden in de ruimte. Ze speelt blokfluit. Hele rustgevende en vriendelijke tonen. Na deze introductie binnen de gekantelde wereld, werd het publiek een voor een geblinddoekt. Een paar mensen werden niet geblinddoekt en mochten plaatsnemen bij één van de 6 installaties. Zij mochten deze installaties ‘bedienen’. Elke installatie is namelijk een muziekinstrument dat een hels kabaal maakt. Tijdens deze oorlog komt de dame het witte vlak uit en loopt naar ieder die geblinddoekt is. Ze pakt hun hand en legt die op haar eigen wang. Een gevoel van rust en vrede, midden in deze oorlog. Deze installatie is bijna een simulatie van onderdrukking, van onmacht. Samen komt men binnen en snel verandert de situatie omdat sommigen de instrumenten beginnen te bespelen en de rest, omdat ze geblinddoekt zijn en niet weten wat er gebeurd, onder druk zet. Maar ook wanneer het even niet meer goed blijkt te komen, is er nog een sprankeltje hoop. De blinddoek gaat af en dat is het dan. De wit geklede dame is weg. De laatste klanken galmen door de ruimte. Concept: Luuk van Gils Spel: Luuk van Gils, Reinout Bongers en Amber Rozema Begeleiding: Guus van Geffen
Toneelacademie MaastrichtToneelacademieTAM
Toneelacademie MaastrichtToneelacademieTAM
Opleidingen
Opleidingen
Producties
Studenten
Publicaties
Publicaties
Toneelacademie MaastrichtToneelacademieTAM
Toneelacademie MaastrichtToneelacademieTAM
Opleidingen
Opleidingen
Producties
Studenten
Publicaties
Publicaties
Website by Wies Hermans - Fuut.be