In het jaar 2020 studeer ik af aan de Toneelacademie van Maastricht. De afgelopen jaren heb ik mij gericht op documentaire theater en fictiefilms. Vanuit onderzoek probeer ik reconstructies te maken van politieke of historische gebeurtenissen. Mijn werk is vaak ondergedompeld in melancholie en gaan over personages die vaak weinig bestaansrecht hebben gehad in de geschiedenis of zelfs vergeten zijn. Zij stonden vaak aan de zijlijn van grote gebeurtenissen en zij zoeken naar hun plek in en hun zoektocht naar hun aandeel in de geschiedenissen, maar zij hebben geen idee hoe.
Ik streef er naar om historische en politieke gebeurtenissen intiem en voelbaar te maken, zodat de thema’s die ik behandel niet meer vanuit een rationeel oogpunt worden bekeken, maar vanuit een gevoelsmatig perspectief worden ervaren. De fascinaties voor mijn thema’s komen voort uit mijn eigen behoefte om zelf de wereld beter en mooier te maken, maar geen idee hebben hoe dit te doen. Al mijn personages, en ikzelf ook, zoeken een plekje in deze wereld en proberen hun leven zin en een doel te geven.
Naast zoekende personages, ben ik nieuwsgierig naar wat die historische figuren in onze tijd nog betekenen. Hoe kunnen mijn publiek en ik ons vanuit een hedendaagse blik verhouden tot de geschiedenis? Ik vind het belangrijk dat mijn werk niet alleen een historische anekdote blijft, maar ook actueel wordt en iets over het hier en nu vertelt. De historische reconstructie is daarbij de vorm van de voorstelling. Zo heb ik een voorstelling gemaakt waarin ik het leven van Che Guevara heb gereconstrueerd, maar ging het over de idealen van de jonge mensen uit 2019 en wat én hoe zij de wereld zouden verbeteren.
Daarnaast heb ik een film gemaakt waarin ik de dood van Eva Braun heb gereconstrueerd en over haar onvoorwaardelijke liefde naar Adolf Hitler. Ook was er een voorstelling over de radicale feministe Valerie Solanas, die in de jaren 60 probeerde het vrouwenbeeld te veranderen maar werd afgescheept als een gek. En er was een voorstelling over de Praagse Lente, waar een jongen uit onze tijd een revolutie in gang probeer te zetten met als voorbeeld een meisje dat mee heeft gestreden in de Praagse Lente.
Dit jaar ga ik een voorstelling maken bij Theater en Productiehuis de Generator. De voorstelling Nina Bobo zal via de ogen van jonge Indische Nederlands terug blikken naar een vergeten, zwarte bladzijde, 75 jaar na de Tweede Wereldoorlog én de onafhankelijkheidsverklaring van Indonesië. Vanuit interviews met eigen familieleden, betrokken en onderzoek naar Nederlands-Indië ga ik een reconstructie van deze geschiedenis ten tonele brengen om erkenning te geven aan dit vergeten trauma, het gesprek te openen over deze onbesproken geschiedenis en de jonge derde generatie een stem te geven.
