Abstract

Of het nu gaat om culturele instellingen die hun bezoekers als ‘gasten’ of ‘vrienden’ aanspreken en hen overal bij betrekken willen, om kunstperformances waarbij de bezoeker een actieve rol krijgt en vaak midden in het gebeuren staat, of om activistisch theater dat rechtstreeks wil ingrijpen in sociale omstandigheden,- het theaterpubliek krijgt en neemt in toenemende mate de rol van mee-maker, van mede-programmeur of mede-recensent. Deze tendens past goed binnen de huidige belevingscultuur, waarin mensen niet alleen voortdurend publiek maar ook performer kunnen zijn en waarin het zelf mee-gemaakt hebben zowel een aantrekkelijke als gezaghebbende ervaring is. Maar wat betekent dat voor de kritische afstand die in de moderne theaterpraktijk zo belangrijk was? In dit onderzoek wordt beschreven hoe onder het bewind van de belevingscultuur belangrijke waarden van de theaterpraktijk, te weten openbaarheid, autonomie en kritiek, veranderen. Tevens wordt onderzocht waar kritische theaterpraktijken mogelijk zijn. Met deze studie worden concepten en inzichten geboden die behulpzaam kunnen zijn voor een kritisch discours onder makers, liefhebbers en theaterinstituties.