“Waar melkpompen gasmaskers zijn, de kribbe een bunker is en de baby mobile onheil inluidt.” 

De performer is voor de eerste keer en wellicht de laatste keer zwanger. De zelfbenoemde cynist, Myra, wil moeder worden, maar kan zij het over haar hart verkrijgen een kind deze wereld aan te doen? 

“What will be my last lullaby?” stelt de vraag: Is dit een daad van liefde? Liefde voor degene die het gedurfd hebben ouderschap aan te gaan en liefde voor degene die het durfde dat niet te doen. Een lofzang in de vorm van teksten, hergebruikte wiegeliederen en het ritueel van de zwangere buik. Een exercitie in hoop. Op intuïtieve wijze verzameld en gebundeld tot een onderBUIKgevoel. Moge de twijfel met u zijn.    

"Wat ik je nu vertel is geen poëzie, maar wetenschap.
Je weet dat gedurende de zwangerschap de cellen en het DNA van de ouder overgedragen worden aan  de foetus. 
Wat je wellicht niet weet, is dat de overdracht een wisselwerking is.
De cellen van de ouder worden overgedragen aan de foetus.
Maar de cellen van de foetus worden ook overgedragen aan de ouder.
Ze nestelen zich in de organen van de ouder, van brein tot darm.
Ze helpen het hart te blijven kloppen."

- Saint omer, Alice Diop

Concept: Myra Schouten
Spel: Myra Schouten
Kostuum: Ylke Siemensma
Scenografie: Ylke Siemensma en Sil Kalker
Lichtontwerp: Sil Kalker
Dramaturgie: Liz Abels
Spelregie: Jan Groenland
Artistiek begeleiding: Helena Muskens en Quirine Racké

Duration: 35min