In deze omgeving, tegen deze achtergrond, verschijnt het eerste personage van dit verhaal: Odetta.

Odetta leeft het leven als een soort ziekte – maar met de humor die overeenkomt met de stille vrolijkheid van arme kinderen – volgens een soort ongeschreven code die ze instinctief uit het hoofd kent.

Haar gezicht is ovaal en mooi, met wat conventioneel poëtisch aandoende sproetjes – haar mond daarentegen is een bijna genante onthulling van wat Odetta daadwerkelijk is.

Odetta: Noblesse Oblige begint al gelijk teleurstellend met een korte ruft uit een herdersfluit of panfluit of whatever voor fluit het ook is die deze WC-eend-blonde Marieke de Zwaan on crack beter ergens anders had kunnen steken. In haar aars ofzo. Serieus, waarom toch altijd weer die fokking fluit aan het begin van al die performances? Misschien dient het als lokroep voor mensen met een zeldzame gehoorafwijking. Florian Myjer wist de performance nog enigszins te redden met een innemende eindmonoloog over homoseksualiteit die langzaam overging in een aangrijpende en veelzeggende stilte. **

Hein Janssen, De Volkskrant

Een voorstelling van Marieke de Zwaan & Florian Myjer
Met muziek van Jimmy Fontana.

Duration: 2h